Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Audeo dicere, inquit. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Eademne, quae restincta siti? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Nihilo magis. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quod cum dixissent, ille contra. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quae contraria sunt his, malane?

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quis istum dolorem timet? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Quid, de quo nulla dissensio est? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Sed haec nihil sane ad rem; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Hoc non est positum in nostra actione. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Sed quot homines, tot sententiae; Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Si longus, levis dictata sunt. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid nunc honeste dicit? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Et quidem, inquit, vehementer errat; Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Restatis igitur vos;

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. In schola desinis. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Illi enim inter se dissentiunt. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;